هنر در مقام فعلیتی ویژه‌ی انسان امتدادِ زیست، کار، کردار و بروزِ فرهنگ او است. آدمی از آغاز بر این پندار بود که کار فراتر از مناسباتِ مادیِ معمول، ثمربخش خواهد بود. انسان به موازات ارتباط به کمک تصاویر، نقش‌زدن را امکانِ ثبتِ حضورِ خویشتن در بستر زمان یافت. آن‌چه بعدها فردیت نامیده‌شد به کمک نقاشی بروز و ظهور یافته بود. با اختراع خطوط واژه‌نگار بخشی از مسئولیت ایجاد ارتباط بر عهده‌ی واژگان نهاده شد. نقاشی اما ماند زیرا تصویر مانا و نافذ بود. روایت‌ها هم‌چنان برای اثربخشی به تصویر نیاز داشتند.

طبیعت از نگاه آدمی زیبا بود. نقاشی بازآفرینی جلوه‌های طبیعت شد. وقتی نقاشی در مسیر بازنمایی، نمایش مهارت و ابزار ایجاد شگفتی گشت‌؛ نقاش در مقام خلق قرار گرفت. دوربین عکاسی اما مسیر بازنمایی را سهل‌تر می‌پیمود. اگر بازنمایی و روایت‌گری یگانه شیوه‌های بیانِ نقاشی بودند این بار هیچ از این خاکستر، سر بر نمی‌آورد.

پندار اولین آدمی در لباس چهره‌گشایی از آن‌چه نادیدنی است پدیدار گشت. نقاشی تا امروز مانده و تصویر هم‌چنان نافذ و مانا است. ما تنها میراث‌داران امری کهن و عتیق نیستیم ما برآورندگان نیازی هستیم که حقیقتی را افزون بر آن‌چه این جهان هست می‌آفرینیم.